მემატიანე როცა მითხრობს წარსულ ოცნებას,

როცა გარდასულ სილამაზეს ხედავს ზმანებით,

როცა ვკითხულობ, როგორ აქეს წინათ მგოსნებმა

რაინდები და ლამაზმანი ბანოვანები,

მაშინ ვრწმუნდები, წინაპარი შენ დაგეძებდა,

შენ გგულისხმობდა, როცა აქო ლალის ბაგენი,

შენი დიდების ძალამ მხოლოდ იმათ შესწევდათ,

ისინი იყვნენ მაგ მშვენების მოქანდაკენი.

მათი წინასწარმეტყველება ქვეყნად განთქმულა,

შენმა ხოტბამაც წინ აღუსწრო შენს დაბადებას.

საგალობელი შენი ღირსი მაინც არ თქმულა,

რადგან ბუნდოვნად ჩანდა შორით შენი ხატება.

ჩვენ ბედი გვერგო, ღვთაებაო, ვიცით ვინა ხარ,

მაგრამ სტრიქონი, შენი ღირსი ვერ მოგვინახავს.

When in the chronicle of wasted time

I see descriptions of the fairest wights,

And beauty making beautiful old rhyme

In praise of ladies dead and lovely knights,

Then, in the blazon of sweet beautys best,

Of hand, of foot, of lip, of eye, of brow,

I see their antique pen would have expressd

Even such a beauty as you master now.

So all their praises are but prophecies

Of this our time, all you prefiguring;

And, for they lookd but with divining eyes,

They had not skill enough your worth to sing:

For we, which now behold these present days,

Had eyes to wonder, but lack tongues to praise.