ალბათ თქვენს თვალში მე ვიქცევი მართლა წარმართებრ,

ალბათ დამწამებთ სატრფოს კერპად გამოცხადებას,

რადგან ამ ქვეყნად ბედი ჩემი ასე წარვმართე:

ერთ სახელს ვუმღერ, ერთს ვუწოდებ სალოც ხატებას.

მიჯნური ჩემი კეთილია აწ და მარადის,

არ იცლება და მერყეობა არცა შეფერის,

რადგან ცდუნება ცვლილებისა აწ და მარად დიდს,

მასზე ნამღერი ჩემი ლექსიც დარჩა ერთფერი.

ნატიფი, ქველი, გულმართალი, - ვამბობდი გუშინ,

ნატიფი, ქველი, გულმართალი, - ვიტყვი მარადჟამს,

ეს სამი სიტყვა ჩამებეჭდა ანთებულ გულში,

და ლექსიც ჩემი ამ სამ მცნებას უდგას დარაჯად!

თითო სიკეთეს აღმოვუჩენთ ათას მახლობელს,

მაგრამ ვის ახსოვს სამივ მადლი ერთში სახლობდეს?!

Let not my love be calld idolatry,

Nor my beloved as an idol show,

Since all alike my songs and praises be

To one, of one, still such, and ever so.

Kind is my love to-day, to-morrow kind,

Still constant in a wondrous excellence;

Therefore my verse to constancy confined,

One thing expressing, leaves out difference.

Fair, kind and true is all my argument,

Fair, kind, and true varying to other words;

And in this change is my invention spent,

Three themes in one, which wondrous scope affords.

Fair, kind, and true, have often lived alone,

Which three till now never kept seat in one.