შენი სახელი, როგორც ლოლუა

შუა ზაფხულში... ან როგორც ხვატი

შუა ზამთარში... საბოლოოა!

დაწდა სათქმელი, დაიმსხვრა ხატი.

მოიგრაგნება ალვების მწკრივი,

ვით წარღვნის ტალღა უზარმაზარი,

მიწა მყიფეა, ჰაერი მკვრივი,

საგანთა შორის არ დევს საზღვარი...

და მეორდება ისევ ის დილა,

ისევ იმგვარად ცივი და მკაცრი,

რომ შენი სული, ვით ღრუბლის ფთილა,

ჩამოატაროს ალვების გასწვრივ.