ზარმაცო მუზავ! რატომ დგახარ დღეს განრიდებით,

რად აღარ აქებ სატრფოს ლექსით, კეთილშობილით?!

ის გვირგვინია მშვენების და ჭეშმარიტების,

მისი წყალობით შენც ოდესღაც გახდი ცნობილი.

ვინ იცის იქნებ შეგაცდინეს შენმა აზრებმა:

რომ განდიდებას ვერ აკადრებ უცხო ქმნილებას,

რომ სილამაზეს არას არგებს შელამაზება

და რომ სრულყოფა არ სჭირდება სრულყოფილებას.

არა! შენს სატრფო არ დასტოვო დაუდაფნავი!

ლექსის ღარადა ჩამოჰკიდე ახალ მძივებად!

რომ წინ ვერასდროს ვერ აღუდგეს მისი საფლავი,

მისი მშვენების და სიცოცხლის გახანგრძლივებას.

მაშინ დღევანდელს დროის ჟანგი ვერ მოერევა

და უკვდავებას დაიმკვიდრებს მშვენიერება.

O truant Muse, what shall be thy amends

For thy neglect of truth in beauty dyed?

Both truth and beauty on my love depends;

So dost thou too, and therein dignified.

Make answer, Muse: wilt thou not haply say

Truth needs no colour, with his colour fixd;

Beauty no pencil, beautys truth to lay;

But best is best, if never intermixd?

Because he needs no praise, wilt thou be dumb?

Excuse not silence so; fort lies in thee

To make him much outlive a gilded tomb,

And to be praised of ages yet to be.

Then do thy office, Muse; I teach thee how

To make him seem long hence as he shows now.