სადა ხარ, მუზავ, ამდენი ხნით რამ დაგამუნჯა,

რატომ დასტოვე უმღერალი შენი სახატე?!

ვაი თუ, ნამდვილ ტრფიალებას იგდებ აბუჩად,

და ვინმე უღირსს გატაცებით შენც შეჰღაღადებ!

დაბრუნდი მუზავ, ცოდვიანი თავი დახარე,

ხოტბა შეასხი შენი სატრფოს ქალურ ქალობას,

მას უგალობე შენი ნიჭის ნერგს ვინც ახარებს,

მას უგალობე, ვისაც ესმის შენი გალობა!

მაშინ აღსდექი, როს სანატრელ სახეს დახედავ!

და იმ სახეზე ნაოჭები მოგეჩვენება!

დროის სახნისმა მის ღაწვებზე თუ ითავხედა,

მრისხანე ლექსით მიუსაჯე დროს შეჩვენება!

სატრფოს დიდებას ღირსეულად თუკი გალექსავ,

დროს მოდრეკილი, თავის დაშნას ვეღარ გალესავს!

Where art thou, Muse, that thou forgetst so long

To speak of that which gives thee all thy might?

Spendst thou thy fury on some worthless song,

Darkening thy power to lend base subjects light?

Return, forgetful Muse, and straight redeem

In gentle numbers time so idly spent;

Sing to the ear that doth thy lays esteem

And gives thy pen both skill and argument.

Rise, resty Muse, my loves sweet face survey,

If Time have any wrinkle graven there;

If any, be a satire to decay,

And make Times spoils despised every where.

Give my love fame faster than Time wastes life;

So thou preventst his scythe and crooked knife.