დღეს ქურდობაზე დავიჭირე ყვავილი ბევრი:

იამ სურნელად ჩემი სატრფოს სუნთქვა ისესხა,

ზამბახსაც მისთვის მოუპარავს ხელების ფერი,

მკვლავნი ასეთი ნათალ მხრებზე აბა ვის ესხა?

წაურთმევიათ მიჯნურისთვის თმების სიშავეც,

დგანან ვარდები სირცხვილისგან წითლად დამწვრები,

სხვა ყვავილებმაც ყაჩაღობა ვერ მოიშალეს

და ზოგმა ყელი გაგიძარცვა, ზოგმა ღაწვები.

სუნთქვას მაწვდიაან სურნელებად დამდნარს, იები,

ზოგმა სითეთრე მოგტაცა და ზოგმა სიწითლე.

მაგრამ შენს გამო შესევიან ვარდებს ჭიები

და გადახრული ყვავილნარი სულსაც სიმწრით ლევს.

სხვა ყვავილებიც გადაშლილან კეთილშობილად,

მაგრამ შენს მიმართ მაინც ყველა ქურდი ყოფილა.

The forward violet thus did I chide:

Sweet thief, whence didst thou steal thy sweet that smells,

If not from my loves breath? The purple pride

Which on thy soft cheek for complexion dwells

In my loves veins thou hast too grossly dyed.

The lily I condemned for thy hand,

And buds of marjoram had stoln thy hair:

The roses fearfully on thorns did stand,

One blushing shame, another white despair;

A third, nor red nor white, had stoln of both

And to his robbery had annexd thy breath;

But, for his theft, in pride of all his growth

A vengeful canker eat him up to death.

More flowers I noted, yet I none could see

But sweet or colour it had stoln from thee.