უშენოდ ვიყავ, როს გვესტუმრა ცით გაზაფხული,

როცა აპრილმა მოიხურა სიჭრელე ფერთა,

ამღერდა მიწა, ზამთრის სუსხით გადაზაფრული.

მძიმე კრონოსიც ათამაშდა აპრილთან ერთად.

სურნელში თვლემდნენ ყვავილები გადაბურული,

არ მიზიდავდა მათ საკრეფად ხატულა ფარჩა,

თუმცა ჩიტებიც აყრუებდნენ მიწას ჟღურტულით,

საგაზაფხულო სტრიქონები უთქმელი დამრჩა.

აღარ მხიბლავდა სილამაზე თეთრ ზამბახების,

ლექსით ვერ ვაქე მეწამული ვარდის თასები,

მე უშენობას ვერ მივსებდნენ მწვანე ბაღები

და ყვავილები შენი შუქით ნალამაზები..

ჩემთვის ზამთარი იდგა მაინც სუსხით და სევდით,

და ვით შენს აჩრდილს, მე გაზაფხულს მინდვრებში ვსდევდი.

From you have I been absent in the spring,

When proud-pied April dressd in all his trim

Hath put a spirit of youth in every thing,

That heavy Saturn laughd and leapd with him.

Yet nor the lays of birds nor the sweet smell

Of different flowers in odour and in hue

Could make me any summers story tell,

Or from their proud lap pluck them where they grew;

Nor did I wonder at the lilys white,

Nor praise the deep vermilion in the rose;

They were but sweet, but figures of delight,

Drawn after you, you pattern of all those.

Yet seemd it winter still, and, you away,

As with your shadow I with these did play: