თენდება და მამალიც

ყივის, როგორც რიგია.

რა ატირებს? მწუხარე

განა უფრო იგია!

ვაი, როგორ გარბიან

ჩვენი ყოფნის დღეები,

მთელი ღამე წასულა,

ჩვენ კი არ გაგვიგია.