როს ტყვედ მიყვები მისი ლექსის გაშლილ იალქნებს,

როცა მის სიტყვას მონუსხული გულში იკონებ,

შიშით ვიბნევი და ფიქრებსაც ვატან ნიავქარს,

კვირტშივე დამჭკნარს ვმარხავ ჩემი ლექსის სტრიქონებს.

ჯადოქრებისგან თუ ისწავლა შემოქმედება,

თორემ მოკვდავის ნამღერს არ ჰგავს მისი გალობა,

ვფიქრობ და სულებს უსამართლო ბრალად ედება

ჩემი შიში და ჩემი ლექსის უგზოკვალობა.

ჩემს მეტოქეს და მის ჯადოქრებს ნუ ეგონება,

რომ ნაღამური პოეზიით ცრემლი მედინა,

მე შიშმა როდი ამირია ჭკუა-გონება,

სიმღერა ჩემი სხვა მიზეზმა გამაწყვეტინა.

მან თავის ლექსში მოგცა ბინა. მუნჯად მიტომ ვარ,

რომ სადიდებლად შენი ჩრდილიც არ დამიტოვა.

Was it the proud full sail of his great verse,

Bound for the prize of all too precious you,

That did my ripe thoughts in my brain inhearse,

Making their tomb the womb wherein they grew?

Was it his spirit, by spirits taught to write

Above a mortal pitch, that struck me dead?

No, neither he, nor his compeers by night

Giving him aid, my verse astonished.

He, nor that affable familiar ghost

Which nightly gulls him with intelligence

As victors of my silence cannot boast;

I was not sick of any fear from thence:

But when your countenance filld up his line,

Then lackd I matter; that enfeebled mine.