დადუმებული ჩემი მუზა ვერ გესალმება,

სხვები კი, ამ დროს, შენი ქებით გალაღებულან,

გადაქცეულან მელექსენი ოქროს კალმებად,

ხან ძველებურად გიმღერიან, ხან ახლებურად.

მე მუნჯადა ვარ, ულექსობას ვითმენ და ვითმენ,

სხვები კი სწერენ ჩინებულად ლექსებს მაცდურებს,

მეც მათ ჰიმნებზე „ამინს“ ვამბობ, ვით მედავითნე

და შენს საქებრად ნათქვამ სიტყვას სხვას ვუდასტურებ.

სხვა როს გადიდებს, მე ყოველთვის მას ვეთანხმები,

თუნდ მეცოტაოს მისი სიტყვა ხოტბად დანთქმული,

მე გულში გაქებ, უხილავი შენი თანმხლები,

რამეთუ შენ ხარ ჩემი ლექსი, ჩემგან ართქმული.

რადგან სიტყვისთვის მეხოტბეებს წყალობ აქამდე,

მეც შემიწყალე, თუ უსიტყვოდ აზრი გაგანდე!

My tongue-tied Muse in manners holds her still,

While comments of your praise, richly compiled,

Reserve their character with golden quill

And precious phrase by all the Muses filed.

I think good thoughts whilst other write good words,

And like unletterd clerk still cry Amen

To every hymn that able spirit affords

In polishd form of well-refined pen.

Hearing you praised, I say Tis so, tis true,

And to the most of praise add something more;

But that is in my thought, whose love to you,

Though words come hindmost, holds his rank before.

Then others for the breath of words respect,

Me for my dumb thoughts, speaking in effect.