შენმა მგოსანმა თავის ნათქვამს რა დაუმატოს,

თუკი იტყვის, რომ „შენი მსგავსი მხოლოდ შენა ხარ“

ამ ამაღლებულ სტრიქონს თვითონ უნდა უმადლოს,

რადგან სხვა სიტყვა შენს დიდებას მხოლოდ შელახავს.

თუ სხვა მგოსანი სატრფოს ქებას არ აზვიადებს,

მისი კალამი უსუსური არც ღირს შენახვად.

შენი პოეტი თავს იმითაც განადიადებს,

თუკი იტყვის, რომ: „შენი მსგავსი მხოლოდ შენა ხარ“!

საკმარისია გადმოხატოს შენი მშვენება,

არ დაგაკნინოს შენ, ბუნების დიდო გვირგვინო!

მისი მნათობი აღარასდროს ჩაესვენება,

მისმა სახელმა უკვდავების ცაზე იგვრგვინოს.

და მე მაკვირვებს ქებისადმი შენი განწყობა,

შენი ქება ხომ არის შენივ შეურაცხყოფა!

Who is it that says most? which can say more

Than this rich praise, that you alone are you?

In whose confine immured is the store

Which should example where your equal grew.

Lean penury within that pen doth dwell

That to his subject lends not some small glory;

But he that writes of you, if he can tell

That you are you, so dignifies his story,

Let him but copy what in you is writ,

Not making worse what nature made so clear,

And such a counterpart shall fame his wit,

Making his style admired every where.

You to your beauteous blessings add a curse,

Being fond on praise, which makes your praises worse.