რადგან ხოტბა მაგ სიტურფეს არა სჭირდება,

ნაზი ლექსებით არ მიქია შენი არსება;

ვიცი, იმდენად ლამაზია შენი დიდება,

რომ არ სჭირდება პოეტების შელამაზება.

შენი სიტურფე მომეფინა გულზე მალამოდ

და მის საქებრად უძლურია ლექსის ღაღადი,

მაგ მშვენებისთვის დღევანდელი მოცვდა ყალამი:

ვინ გადმოხატოს შენი სახე – ღმერთის ნახატი?!

შენ ეს სიჩუმე თურმე ცოდვად გაქვს მიჩნეული,

მე კი ცოდვების გამართლება იმ ცოდვით მინდა,

რომ შენს დიდებას არ ვაკადრე ლექსი სნეული

და სიმახინჯეს ავაშორე მშვენება წმინდა.

შენი უბრალო გამოხედვა უფრო მეტია,

ვიდრე ის ქება, პოეტებს რომ გაუბედიათ.

I never saw that you did painting need

And therefore to your fair no painting set;

I found, or thought I found, you did exceed

The barren tender of a poets debt;

And therefore have I slept in your report,

That you yourself being extant well might show

How far a modern quill doth come too short,

Speaking of worth, what worth in you doth grow.

This silence for my sin you did impute,

Which shall be most my glory, being dumb;

For I impair not beauty being mute,

When others would give life and bring a tomb.

There lives more life in one of your fair eyes

Than both your poets can in praise devise.