თარგმნა მაგალი თოდუამ
ის, ვინც იშვა და იგრძნო სოფლის
ღელვა-დუღილი.
ხან ერგო ლხენა, ხან - დარდი და
გულის წუხილი, -
ერთხანს ხარობდა, მაგრამ შემდეგ
ისე დადუმდა,
და ისე სძინავს, ვერ აღვიძებს
ჭექა-ქუხილი.
