შენ ჩემს მუზასთან რადგან არ ხარ ჯვარდაწერილი,

სხვა პოეტებით გატაცება არ გეკრძალება,

მხოლოდ ამ ლექსით მოხიბლული ვიცი ვერ ივლი,

როს სხვათა ხოტბა შენი გულის კარს ეძალება.

გონიერებაც მოუცია შენთვის განგებას

და შენს საქებრად ჩემი სიტყვა გეცოტავება,

ამიტომ გინდა განგადიდონ სხვათა ჩანგებმა,

რაც ვერ შეიძლეს ამ ლექსებმა, საცოდავებმა.

მაგრამ მე ვიცი, მათი ძალა დაიშრიტება,

ენამჭევრობა მეტოქეთა მე არ მაშინებს,

მალე მიხვდები ამ უბრალო ლექსის დიდებას

და ალალ სიტყვას დაედება ფასი მაშინვე.

მჯერა სიყალბის მოყვარულად შენ რომ არ ივლი,

რადგან მაგ ღაწვებს არ სჭირდება ფერუმარილი.

I grant thou wert not married to my Muse

And therefore mayst without attaint oerlook

The dedicated words which writers use

Of their fair subject, blessing every book

Thou art as fair in knowledge as in hue,

Finding thy worth a limit past my praise,

And therefore art enforced to seek anew

Some fresher stamp of the time-bettering days

And do so, love; yet when they have devised

What strained touches rhetoric can lend,

Thou truly fair wert truly sympathized

In true plain words by thy true-telling friend;

And their gross painting might be better used

Where cheeks need blood; in thee it is abused.