წინათ ჩემს გარდა სხვა არავინ გთხოვდა წყალობას

და მხოლოდ ჩემს ლექსს ანათებდა მზე სხივოსანი,

დღეს სნეულ რითმას აღარ ძალუძს შენზე გალობა,

შენს დიდებაში შემეცილა უცხო მგოსანი.

მჯერა, რომ მართლაც იმსახურებ მაღალ სტრიქონებს,

მაგრამ, ძვირფასო, მინდა მაინც კარგად იცოდე,

რომ შენს სახოტბოდ ახალს სხვაც ვერ გამოიგონებს,

მოვა, გაგქურდავს და ნაქურდალს გამოგიწოდებს.

ლექსით თუ გაქო, ეგ არ არის დამსახურება,

სიკეთე შენი ხომ ისედაც იქცა არაკად,

ლექსმა კი არა, სილამაზე მოგცა ბუნებამ,

რა მადლი გიქო, რაიც გულში უხვად არა გაქვს.

შენც მადლობელი ნუ იქნები მისი ლექსების,

რადგან მის სიტყვას ეშხი შენგან აქვს ნასესხები.

Whilst I alone did call upon thy aid,

My verse alone had all thy gentle grace,

But now my gracious numbers are decayd

And my sick Muse doth give another place.

I grant, sweet love, thy lovely argument

Deserves the travail of a worthier pen,

Yet what of thee thy poet doth invent

He robs thee of and pays it thee again.

He lends thee virtue and he stole that word

From thy behavior; beauty doth he give

And found it in thy cheek; he can afford

No praise to thee but what in thee doth live.

Then thank him not for that which he doth say,

Since what he owes thee thou thyself dost pay.