მტკვარს შებოჭავს დარკინული რკალი,

ხიდი უცდის ღამეს ნათილისმარს

და მდუმარენი: მე და ერთი ქალი

ყურს დავუგდებთ ნაგვიანევ სიზმარს.

ცის სიღრმეში ვარსკვლავები კრთიან,

ვერის ხიდზე აკვნესდება ქარი,

შემოგჩივლებს, რომ სადღაც ხეს სჭრიან,

ჩვენ მოვისმენთ: მე და ერთი ქალი.

ნათურები მთის ქიმებზე სხედან,

ოქროს თასი სხივებს აბნევს ხვეულს,

ელექტრონზე შეჩერდება ხედვა

და თბილისი წაიგრძელებს სხეულს.