სარკე გაჩვენებს მიმავალი მშვენების ღაღადს,

დაკარგულ წუთებს – საათების ქორონიკონი,

მაგრამ სტრიქონი თუ მიანდე თოვლისფერ ქაღალდს,

ცხოვრების წიგნად გაგიხდება შენი სტრიქონი.

სარკეში იგრძნობ, რომ ღარები სახეს ფარავენ

და სილამაზეც სასაფლაოს მიებარება.

ისარი გეტყვის, რომ საათში დრო შემპარავი,

მარადისობის ქვეყანაში მიიპარება.

კარგო, ვის ძალუძს ყოვლივეს დამახსოვრება?

მეხსიერებას ეფინება შავი ჩრდილები,

ქაღალდის ფურცელს თუ გაანდე შენი ცხოვრება,

დაბრუნდებიან დაკარგული შენი შვილები.

გადაგეშლება წარსულ დღთა სარკე მთლიანი,

და შიგ მრავალი რამ იქნება სარგებლიანი.

Thy glass will show thee how thy beauties wear,

Thy dial how thy precious minutes waste;

The vacant leaves thy minds imprint will bear,

And of this book this learning mayst thou taste.

The wrinkles which thy glass will truly show

Of mouthed graves will give thee memory;

Thou by thy dials shady stealth mayst know

Times thievish progress to eternity.

Look, what thy memory can not contain

Commit to these waste blanks, and thou shalt find

Those children nursed, deliverd from thy brain,

To take a new acquaintance of thy mind.

These offices, so oft as thou wilt look,

Shall profit thee and much enrich thy book.