ჭალას ჩაღმა ჩავუყევი ბამბუკით და ანკესით,

ბიჭი ვიყავ მზეპერანგა, მოხეთქილი ანგეში.

და იქ სადაც შრიალი და ბინდი იცის წნორებმა,

დავინახე, ქერა ქალი დალალებს ისწორებდა.

წელს ზევით კი... ვარდისფერი ბურუსების ფორები,

წელს ქვევით კი დავინახე, ეცვა მხოლოდ მორევი.

ბანაობდა... და უკეთესს ქვეყნად რასმე ნახავდი?

წყალს მიჰქონდა ტანის ლანდი, როგორც ნისლის ღაღადი.

თვრებოდა და ნებივრობდა ჩქერთა ჩქარი ჯირითით,

ბროლის მკერდზე დადებული ორად ორი ქვირითი.

დამინახა შეიცხადა მერე მორევს დანებდა

და მორევი ბორიალით აყურყუმალავებდა.

გოგო თირთქვი, გოგო თართქვი, გოგო საიადონო,

თვალებსა და ხელებს შუა მეხრჩობოდა ბატონო.

ჩქერალებში ჩამავალი მზის შუქივით მიმქრალმა

მკლავთა თეთრი შხაფაშხუფით ახლო არ მიმიკარა.

და იქ სადაც ლოდი იწვა, წყალი იდგა მომღვრიე,

ჩავყვინთე და წელზე ხელი ბადესავით მოვხვიე.

იკივლა და იყიჟინა ჰოი ქალის ბავშვობა,

ოღონდ ხელი არ მეხლო და ყაბულს იყო დახრჩობას.

გული თუმცა გული არის, გული მაინც მკერდშია,

ახლა მხოლოდ ერთი მსურდა, გოგო გადამერჩინა.

და ის გოგო გაწუწული, კაპარჩხანა, ქოთქოთა,

ნაპირისკენ გულწასული კალმახივით მომქონდა.

გოგო თირთქვი, გოგო თართქვი, გოგო საიადონო,

კინაღამ არ დამეღუპა ხელებშუა, ბატონო?!

პოეზიის გვერდი   • • •     • • •   ზურაბ გორგილაძის პოეზია