მისი სახება დაგვრჩა წარსულ დღეთა სურათად,

როცა ყვაოდა სილამაზე ნამდვილ ვარდებად,

როცა სიყალბე ქვეყნად ლაღად არ დასცურავდა.

და არ იცოდნენ ცოცხალ სახის შეფერადება.

როს ლამაზმანებს, ამ ქვეყნიდან უკვე წასულებს

თმას არ აჭრიდნენ არც აშკარად, არც ნაპარავად,

მკვდარი დალალით არ მოსავდნენ ცოცხალ ასულებს

მათი ცოცხალი დალალების დასაფარავად.

მისი ხმა თითქოს იმ ნანატრი მხრიდან გაისმის,

უზადოა და ბუნებრივი მთელი არსებით,

სხვის ყვავილობას არ სესხულობს მისი მაისი

და არ ერთობა სილამაზის შელამაზებით.

მის სინატიფეს ყველაფრისგან იცავს ბუნება,

რომ აწმყომ ნახოს წარსულ დღეთა დიდებულება.

Thus is his cheek the map of days outworn,

When beauty lived and died as flowers do now,

Before the bastard signs of fair were born,

Or durst inhabit on a living brow;

Before the golden tresses of the dead,

The right of sepulchres, were shorn away,

To live a second life on second head;

Ere beautys dead fleece made another gay:

In him those holy antique hours are seen,

Without all ornament, itself and true,

Making no summer of anothers green,

Robbing no old to dress his beauty new;

And him as for a map doth Nature store,

To show false Art what beauty was of yore.