ვისი თვალიდან მოწვეთავ, ვისას ასველებ ლოყას!

შენი უკვდავი წახნაგი ახლა ვის უპეს ლოკავს!

უზომო სიხარულის ხარ, თუ უსაშველო დარდის!

ვის გამოც გაჩნდი - მიწაზე ნეტა თუ ისევ დადის...

სულ ბოლოს როგორც იმედის - შენს გამოჩენას ველი!

უდაბნოშიც და ციმბირშიც - ხარ ერთნაირად სველი!

ყველაზე დიდო ხელმწიფევ, ყველაზე დიდო მონავ,

ვისი სულიდან მოწვეთავ, ვისი ფიქრიდან ჟონავ...

ვარ შენთან მუდამ შეთქმული - თითქმის სამოცი წელი...

ჭირშიც და ლხინშიც - პირველმა სწორედ შენ მომე ხელი...

მშურს შენი სტალაქტიტების - აღმართულების სვეტად

ამ ცოდვილ დედამიწაზე კიდე კაი რომ წვეთავ...