როცა ჩემს მიჯნურს ჟამი აქცევს ჩემებრ ბეჩავად,

როცა ბუნება შეიწირავს სატრფოს მშვენებას,

როდესაც სისხლი დაშრება და მისი მზე ჩავა,

სახედაღარულს ვეღარავინ მიეშველება.

ღამის უფსკრულში მისი დილა გადიჩეხება,

გვირგვინს წაართმევს, სილამაზის მეფეს განგება,

მშვენიერება ვერ გაუძლებს ჟამის შეხებას

და გაზაფხული უგზო-უკვლოდ გადიკარგება.

მე იმ დღისათვის აქედანვე ვიწყებ მზადებას

და ვიცი, დროის ბასრი ცელი სატრფოს არ ავნებს,

სიკვდილის მერეც გადარჩება მისი ხატება,

მე თუ ახლავე ავუშენებ ციხე-გალავნებს.

შავი სტრიქონი შეინახავს სატრფოს დიდებას,

ჩემი ლექსიდან ის მზესავით ამობრწყინდება.

Against my love shall be, as I am now,

With Times injurious hand crushd and oer-worn;

When hours have draind his blood and filld his brow

With lines and wrinkles; when his youthful morn

Hath travelld on to ages steepy night,

And all those beauties whereof now hes king

Are vanishing or vanishd out of sight,

Stealing away the treasure of his spring;

For such a time do I now fortify

Against confounding ages cruel knife,

That he shall never cut from memory

My sweet loves beauty, though my lovers life:

His beauty shall in these black lines be seen,

And they shall live, and he in them still green.