ცოდვა დამედო, - შემიყვარდა ჩემივე თავი,

თავმოთნეობამ სული ჩემი მოინადირა

და რადგან ვატყობ, ძალა არ მაქვს გუმანთან დავის,

ამ სენისაგან ვერაფერი მიხსნის ადვილად.

ჩემზე ლამაზი სხვა არავინ არ მეგულება,

მხიბლავს ეს სახე, ღვთაებრივად ჩამონათალი,

მჯერა, რომ მართლაც სრულყოფილი შემქმნა ბუნებამ,

მჯერა, რომ ქვეყნად არ არსებობს ჩემი ბადალი.

მაგრამ როდესაც ჩემს უტყუარ სარკეს ჩავხედავ,

შევეფეთები დაბერებულ სახეს საშინელს,

მაშინვე ვხვდები, რომ გონებამ გამათავხედა

და საკუთარი თავის ტრფობა კვდება მაშინვე.

მე ჩემი თავი შენმა ტრფობამ თუ შემაყვარა,

შენი ნორჩობის გაზაფხულით ვფერავ ჭაღარას.

Sin of self-love possesseth all mine eye

And all my soul and all my every part;

And for this sin there is no remedy,

It is so grounded inward in my heart.

Methinks no face so gracious is as mine,

No shape so true, no truth of such account;

And for myself mine own worth do define,

As I all other in all worths surmount.

But when my glass shows me myself indeed,

Beated and choppd with tannd antiquity,

Mine own self-love quite contrary I read;

Self so self-loving were iniquity.

Tis thee, myself, that for myself I praise,

Painting my age with beauty of thy days.