ბევრჯერ ვყოფილვარ არაგვის პირას,

აქ ბევრი ღამე მითენებია

და ყვავილებში განაბულ ნიავს

ჩემთვის რამდენი რამ უმღერია...

მეც განაბული ვუსმენდი, როგორც

საყვარელ ქალის ჩურჩულს ვნებიანს.

ბევრჯერ ვყოფილვარ არაგვის პირას,

რამდენი ღამე მითენებია;

მაგრამ ის ღამე,

დედოფალი ყველა ღამეთა,

რა უმოწყალოდ მალე გათენდა.

დრო ადნებოდა საზარლად მალე

შენს გასაოცრად სევდიან თვალებს

და მოდიოდა უშენო ხვალე -

სიცარიელე და სიცივე მომავალ დღეთა

და მოგონებათ ღამის ნაფლეთი -

არაგვზე, შენთან.

გამხმარ ტოტებზე ჯამბაზივით ცეკვავდა ალი

და სველ ტუჩებზე გიცინოდნენ ღვინის წვეთები;

მე შენი ცქერით სიგიჟემდე ვიყავი მთვრალი,

მაგრამ იმ ღამეს დათვრებოდნენ თვითონ ღმერთებიც,

შენთვის რომ ერთხელ მოეკრათ თვალი.

...ტოტებზე კრთოდა შენი ცქერით შემკრთალი ალი,

სასაცილოა ჭაღარა ბავშვი,

მაგრამ ბავშვივით დაბნეული ვიყავი მაშინ;

კიდევ კარგი, რომ გაავდარდა უეცრად მთაში,

შენ ვერ შემატყვე მღელვარება გაბზარულ ხმაში,

სასაცილოა, სასაცილო ჭაღარა ბავშვი.

შენს გასაოცრად სევდიან თვალებს

დრო ადნებოდა საზარლად მალე

და მოდიოდა უშენო ხვალე...

დროო, შეჩერდი! ასე იოლად

მე ვერ გაგატან ბედნიერ წამებს!

შეჩერდი-მეთქი! შენც უძლური ხარ

გაიმეორო ასეთი ღამე!..

პირველი წვიმის სურნელება სდიოდა მიწას

და ბნელი ღამე ხეობაში უძრავად იწვა.

ღამე, ის ღამე,

დედოფალი ყველა ღამეთა,

რომელიც ასე უმოწყალოდ

მალე გათენდა.