ოცდამეექვსე გაზაფხული წავიდა.

გადაჰყვა გრიგალს, ჩრდილებში ნაქსოვს.

იმ ცხრა ათას ხუთას შვიდი ღამიდან

მე ერთი ღამე მახსოვს.

რას ჰგავდა ის ღამე, თენებას არ ჰგავდა,

არც სიბნელე ახლდა შენი თვალების,

და მხოლოდ სახელი ღამის ერქვა, რადგან

დღის შემდეგ მოვიდა ნამკრთალები.

მოვიდა, სულში კლდესავით ჩამოწვა

და ახლაც არ ვიცი, ის ღამე რა იყო,

ღამე - სამხრეთში რომ მხრებზე დავიდგი,

ღამე - ჩრდილოეთში გულით რომ წავიღე.

და ძალიან ხშირად, როდესაც გვიანი

იელვებს ყვითელი, წითელი ფერები,

ადგება ის ღამე ადამიანივით

და შუადღისას გზაში მეფერება.