თუმც მიჩანჩალებს ჩემი ცხენი, არ ვსაყვედურობ,

აღარ სჭირდება ჩემს ბედაურს ფრთებად ქარები,

იცის არსაით მივიჩქარი საუბედუროდ.

შენგან მივდივარ, შენსკენ ხომ არ მოვეჩქარები?!

დაბრუნებისას მომინდება ლაღი ჭენება,

ალბათ, ვინატრებ ქარიშხალმა რომ დაუბეროს,

მაშინ შურდულიც, ალბათ, ზანტად მომეჩვენება

და მომინდება ცეცხლოვანი რაში უბელო.

თუმცა ჩემს სურვილს ვერ გაასწროს თვითონ პეგასმა,

ჩემი სურვილი, ვიცი, გზაში არ დამაყოვნებს,

თუკი სიყვარულს უფრთამალეს რაშად შევკაზმავ,

მე ჩემი ცხენის ჯალაგობაც არ დამაღონებს.

თუ ფეხს ითრევდა, როს ვტოვებდი ძვირფას მეგობარს,

ახლაც იაროს, მე ტრფიალის ფრთებიც მეყოფა.

Thus can my love excuse the slow offence

Of my dull bearer when from thee I speed:

From where thou art why should I haste me thence?

Till I return, of posting is no need.

O, what excuse will my poor beast then find,

When swift extremity can seem but slow?

Then should I spur, though mounted on the wind;

In winged speed no motion shall I know:

Then can no horse with my desire keep pace;

Therefore desire of perfectst love being made,

Shall neigh-no dull flesh-in his fiery race;

But love, for love, thus shall excuse my jade;

Since from thee going he went wilful-slow,

Towards thee Ill run, and give him leave to go.