რა უმოწყალოდ გამწყრომია ბუნების მადლი,

სხეული ჩემი დაუქანცავს გზასაც სრულიად,

შენს თავს მაშორებს დაძლეული ყოველი ადლი

და ვიცი ეს დღე ხეტიალის დასასრულია.

ჩემი ცხენიც ხომ მერანია, როცა მხნედ არი,

ახლა კი უმძიმს ჩემი სევდის ამოდ ტარება,

იცის აღარსად მიიჩქარის მისი მხედარი,

რადგან უშენოდ არ არსებობს გამოდარება.

ცხენს არ აღელვებს, როცა რისხვის ნაპერწკლებს ვკვესავ,

ხმასაც არ იღებს, ფერდში დეზი თუ არ ესობა,

და როს, ჟამიჟამ, აღმოხდება მწუხარე კვნესა,

ჩემს დაჭრილ სულსაც დაეტყობა უარესობა.

რადგანაც ვიცი, რას მაუწყებს პირუტყვი ამ ხმით:

“წინ ნაღველი და სიბნელეა, მზე დარჩა გაღმით”.

How heavy do I journey on the way,

When what I seek, my weary travels end,

Doth teach that ease and that repose to say

"Thus far the miles are measured from thy friend!"

The beast that bears me, tired with my woe,

Plods dully on, to bear that weight in me,

As if by some instinct the wretch did know

His rider loved not speed, being made from thee:

The bloody spur cannot provoke him on

That sometimes anger thrusts into his hide;

Which heavily he answers with a groan,

More sharp to me than spurring to his side;

For that same groan doth put this in my mind;

My grief lies onward and my joy behind.