შენ ყვავილებმა დაგიხარეს თავი მიწამდი,

მათი მშვენება შენს მშვენებას ვერას აკლებდა...

შენი გულისთვის ვაჟასაც კი დავიფიცავდი

და ღამეს ლოცვით გაგითევდი დღესაც სარკმელთან.

ჩვენი ჭალიდან მოგიტანდი ყვავილთა კონებს

და დიდხანს, დიდხანს ვილოცებდი შენს წინ ჯვარცმული,

მაგრამ ურწმუნო გამხადე და წამართვი ღონე,

დამტოვე მარტო, უიმედო და გაძარცვული.

ასჯერ გევედრე, წბილად დავრჩი შენგან ასჯერვე,

ვიქეცი ნავლად ე მაგ შენთა თვალთა სხივითა...

არ ვიცი რა ხარ, სიყვარული ვერ დაგაჯერე,

მიყვარხარ, ქალავ, დაიჯერე, რა მოგივიდა?!