რადგან შევიტყვე, რომ მზიანი დარი გვეწვია,

უმოსასხამოდ გამოველ და გავყევ გზა-შარას,

მაგრამ ღრუბელი ქარ-წვიმებით წამომეწია

და შენი სახეც, მშვენიერი, ნისლმა წაშალა.

თუმცა ბურუსში შენმა სხივმა გამოიარა,

შემისრო სახე, დაკოდილი წვიმის ღარებით,

რა მალამოა, რაიც მხოლოდ არჩენს იარას,

მაგრამ ტკივილს ვერ გაიყუჩებ მისი ხმარებით?!

რას მარგებს ახლა, თუკი გული შენც გეკოდება,

მონანიება შენი შვებას ვით შევადარო?!

რა ბედენაა მუხანათის მწარე გოდება,

მისი ნახმლევი თუ ჯვარივით უნდა ვატარო?!

მაგრამ, დაღვრილი მარგალიტად, ცრემლი ნეტარი,

არის განწმენდა ყველა ავი ნამოქმედარის.

Why didst thou promise such a beauteous day,

And make me travel forth without my cloak,

To let base clouds oertake me in my way,

Hiding thy bravery in their rotten smoke?

Tis not enough that through the cloud thou break,

To dry the rain on my storm-beaten face,

For no man well of such a salve can speak

That heals the wound and cures not the disgrace:

Nor can thy shame give physic to my grief;

Though thou repent, yet I have still the loss:

The offenders sorrow lends but weak relief

To him that bears the strong offences cross.

Ah! but those tears are pearl which thy love sheds,

And they are rich and ransom all ill deeds.