როცა ვიქნები საუკუნო ძილით მძინარი,

სიკვდილის ფერფლი დააყუჩებს სულის გოდებას,

მერე თუ შეგვხვდა ჩემი ლექსი ნაცოდვილარი,

შენი მიჯნურის სტრიქონები მოგაგონდება.

მთ შეადარებ, რასაც შექმნის ახალგაზრდობა,

მიხვდები მაშინ - არც კი ღირდა შესადარებლად,

მაგრამ, ძვირფასო, ჩემი ლექსი იმით ფასდება,

რომ მარადიულ სიყვარულის ცეცხლს ატარებდა.

იფიქრე, რომ არ ჩამქრალიყო ჩემი ცხოვრება,

რომ არ გაესწრო აწყვეტილი დროის ჭენებას,

ჩემი ლექსები იქცეოდნენ წინამძღოლებად,

ახალ სტრიქონებს აანათებდა შენი მშვენება.

მაგრამ გახსოვდეს, სიცოცხლიგან ვარ გამიჯნული,

ახლებში რითმა დააფასე, ჩემში - მიჯნური.

If thou survive my well-contented day,

When that churl Death my bones with dust shall cover,

And shalt by fortune once more re-survey

These poor rude lines of thy deceased lover,

Compare them with the bettering of the time,

And though they be outstrippd by every pen,

Reserve them for my love, not for their rhyme,

Exceeded by the height of happier men.

O, then vouchsafe me but this loving thought:

Had my friends Muse grown with this growing age,

A dearer birth than this his love had brought,

To march in ranks of better equipage:

But since he died and poets better prove,

Theirs for their style Ill read, his for his love.