მე მივხვდი მაგას შენსა ბრალებსა!

მე განგიცხადებ დანამალებსა! 

რად არა ჰრიდენ განსაკრძალებსა, 

ხელი რად მიჰყავ ძნელსა ვალებსა? 

რად მიჰყევ სხვათა ჭკუა-მთვრალებსა, 

ნებით მოშორდი მისათვალებსა? 

არ შეგიბრალებ შეუბრალებსა, 

თუმცა უყვარდი მისსა თვალებსა! 

რად არა ჰრიდენ განსაკრძალებსა?

რადგან ძლეულ-ხარ შენისა ნებით, 

თავს რაღად მართლობ თანის-თანებით? 

ან რას იყოვნი ჟამსა ხანებით? 

რას ინუგეშებ ცრემლსა ბანებით? 

ხელი აიღევ მაგ სავანებით, 

შემწე იძიე ბანის-ბანებით! 

აგრე ვერ მომკი ვარდსა ყანებით! 

რად გულს განიწონ საკვდად დანებით? 

სხვას გირჩევ გზასა და სხვას ძალებსა!

მივედ, ყარიბო, უთხარ ბულბულსა, 

მას შვენიერსა, ტკბილ-ხმა უსულსა: 

შეგამუდარებს ქველსა სუმბულსა, 

სიტყვას დაუფენს, ვითა ბუმბულსა; 

შუა შემოვლენ, შეუქმენ გულსა, 

ვარდ-თანა მივლენ კარ-დარაზულსა, 

მოახსენებენ მაგ შენსა წყლულსა; 

ვიცი, გიხსნიან ბედითა კრულსა! 

მაგრა გახსოვდეს გულსა სალებსა!

თუ ნახო ვარდის კარნი ღიანი, 

ან მოგეგებნენ ნაზნი იანი, 

ჩემ მაგიერად იგი ჭკვიანი 

ნარგიზი ნახე, ქცევა-მზიანი; 

ესრე უამბე: იყავ სვიანი, 

ანუ სად ვვლიდე კეთილ-გზიანი? 

ვარდი მიკითხე, აგრევ იანი, 

მეცა გახსოვდე მცირე დღიანი, 

მომიგონებდე ფერ-ნამკრთალებსა!

გარდმოუტევე თვალთა მდინარე, 

პირველად ჩემგან გულ-მომდინარე. 

სალამი ჰკადრე არ საწყინარე, 

ეს შენათვალი მიუწინარე; 

მეცა ვიყავ-თქო თავ-საჩინარე, 

ადგილი მქონდა დასაბინარე! 

გირჩევ შეგბრალდეს გულ-ნამტკინარე, 

აწ შეიწყალე ანამტინარე! 

მანტორ გაბრალებ ფესვით ბრჭალებსა!