მე შენმა ფიქრმა მიმარინდა, ჩაველ ჭირებსა!

ანდამატისებრ მიმიზიდავ, ვჰგავ ნამჭირვებსა! 

ვარდის ბაგენი შვენიერად სხვა მაპირებსა! 

ჩემებრ უწყალოდ მიიყვანებ გასაკვირვებსა! 

როდეს იქნება, შემომხედო გულსა მწირებსა!

ეტლ-შვენიერად მოარული გამჰსგავსე მთვარეს; 

შენის ეშხითა მასა შევჰსტრფი, და მე ვვლი გარეს; 

უცხო შევიქენ ცნობისაგან, ვარ ჭირსა მწარეს; 

უსამართლობამ, მიკვირს, როგორ ვერ შეგაზარეს! 

არ ვიცი, ვისსა გაჰსწყობიხარ რჯულსა, ფირებსა?

თვით შენმა გულმა კარგად იცის, ვარ შენი მკვდარი; 

შენმან სურვილმან ჩამოლია გული კლდე-მყარი. 

პირველ შაქრისა გემო იყავ, ახლა ხარ მწარი; 

სამართლიანი გზა დააგდე, დამიხშევ კარი! 

ვინც რომ ამ ჭირში დამინახავს, დამიტირებსა!

მე ტკბილის გულით შემოგყურებ, შენ მემალები; 

გინდა რომ მოვჰკვდე შეუყრელი, არ გებრალები! 

რამდენის რიგით ცეცხლით დამწვი, მით მჭირს ძალები! 

შენსა ბესიკსა შენი მოჰკლავს ცეცხლის ალები... 

ერთხელ აღირსე შენი ხილვა შენსა მზირებსა!