სატრფოვ, მახსოვს თვალნი შენნი

მშვენიერნი ცრემლით კრთოდენ,

და ბაგენი მდუმარენი

ხვაშიადსა მიმალვიდენ!

მაგრამ, სულო, იგი ცრემლი

არ სტიროდა ამ სოფელსა;

სახე შენი მოწყენილი

არა ჰგავდა ხორციელსა!

აწ მივხვდი მე, უბედური,

თვალთა შენთა მეტყველებას:

თურმე ცრემლი უცნაური

მოელოდა ჩემს ობლობას!

ახლაც, ოდეს ვნახავ სადმე

ცრემლსა თვალთა მშვენიერთა,

გულამოსკვნით ვიგონებ მე

დღეთა ჩემთა ბედნიერთა!