დიდხანს ვიყავი ბოგემა სარკის

მე - საიქიოს მთვარით ნაბური

და მომენატრა ცის, უფრო კარგის 

მზე ოქროსფერი და უდაბური.

მაგრამ დილის და შუადღის ალებს,

ღონემიხდილი მე ძლივს ავიტან,

ელეაზარი - სული კანკალებს -

დაბრუნებული ცის საფლავიდან.

მე მზის წყურვილი ვერ მოვიკალი,

არ ვესალმები მზის სხივებს განა?

და უცებ ჩნდება როგორც გრიგალი,

უცხო დაისის ფატა-მორგანა.

ათრთოლებული დაისი არის,

ელიზეუმი ნაცნობ ლანდების,

და აქვითინდნენ სიმები ქნარის,

და ქრიან ქარნი სარაბანდების.

გადავვარდები როგორც ჯამბაზი

დაისში თავი - ღვთისგან ქებული,

და ვით პეპელა იწვის ლამპარზე -

მე დავიწვები გაბრწყინებული.