კოხტა გოგო წყალზე მიდის

კოხტა თიხის სურითა;

ბროწეული იშლება

მისი სიმწითურითა.

მკერდი ისე უღელავს

წყვილი ბუდეშურითა,

რომ ზღვაც, დამშვიდებული,

ღელვას იწყებს შურითა.

მიდის, ტყეს აშრიალებს

კოხტა ტანის რხევითა;

მზე დაება მთაზედა

მისი ეშხის ფრქვევითა.

მიდის და მის წინაშე

ყვავილები ჩნდებიან;

სილამაზის დედოფალს

სილამაზით ხვდებიან.