არ დამიტირო, ამ ქვეყნიდან თუკი წავედი,
თუკი ამცნობენ დედამიწას გლოვის ზარები,

რომ სამყოფელად ავირჩიე ბნელი შავეთი

და მივატოვე სააქაო შესაზარები.

და თუკი მერე გადიკითხავ შენ ამ სტრიქონებს,

პოეტის ბედზე არ დაღვარო ცრემლი მდუღარე,

მე მირჩევნია, ნურასოდეს ნუ მომიგონებ,

თუ ჩემზე ფიქრი აგატირებს და გამწუხარებს,

ო, მოიგონე ამ ტანჯული ლექსის მუდარა,

იქნებ მე მაშინ უკვე ნაცრად ვიყო ქცეული,

როცა ჩემს სხეულს გადაფარავს ღამის სუდარა,

შენს სიყვარულსაც მიაყარე მიწა წყეული.

თორემ ნაღველი შენს სახეზე ღარებს გააჩენს

და მაგ ტრფობისთვის გამოგიტანს ხალხი განაჩენს.

No longer mourn for me when I am dead

Then you shall hear the surly sullen bell

Give warning to the world that I am fled

From this vile world, with vilest worms to dwell:

Nay, if you read this line, remember not

The hand that writ it; for I love you so

That I in your sweet thoughts would be forgot

If thinking on me then should make you woe.

O, if, I say, you look upon this verse

When I perhaps compounded am with clay,

Do not so much as my poor name rehearse.

But let your love even with my life decay,

Lest the wise world should look into your moan

And mock you with me after I am gone.