დამღალა შენმა ლოდინმა,

ქარაფთა ქართა სმენამა,

როცა ძალიან მწყუროდი

მაშინ არ გამოჩენამა.

გულის ეჭვებით ბორგვნამა,

მეტ - ნაკლებობით ტკენამა,

რაც რომ საწუთრომ დამაკლო,

ის დამიმატა ზენამა.

ჩემს მხრებზე შავი ღრუბლების 

ხშირ - ხშირად ჩამოფენამა,

დილით ხარივით ბუბუნმა

ღამით ცრემლების დენამა,

წუთისოფელთან ბრძოლამა,

სულ აქეთ - იქით ფრენამა.

ჩაჰლია გულის კედლები

ჩაგუბებულმა წყენამა,

ახლა გინდ მოდი, გინდ არა -

ფრთები დაჰკეცა ძერამა,

მე თავად გარდავიცვლები,

რომც არ იჩქაროს წერამა.