ვისაც, თუნდ ერთხელ,

 მთაწმინდიდან სიამით მზირალს

 დაბლა

 თავისი

 უძებნია თვალებით სახლი,

 ვისაც, მჯდარს კენტად,

 ღელის პირას ანდა ხის ძირას

 აღუდგენია სახეები ნაცნობი ხალხის, -

 არა მგონია,

 არ იპოვნოს ამ ლექსში იმან

 რაღაც ნაცნობი,

 რაღაც ტკბილი,

 რაღაც თავისი,

 ვითარცა ნაცნობს წარმოადგენს

 ზღვათათვის წვიმა,

 ვითარცა სუნთქვა წარმოადგენს

 ნაცნობს ქარისთვის!