მე სოფლის ამბებს შენ მოგიყვები:

შენ რომ ჰკოცნიდი ტუჩების კიდეს,

ისე დაზრდილან ჩვენი იხვები,

რომ პეპლაობა დაიწყეს კიდეც.

შემომეჩვიენ ჩუმი მტრედები.

თმებს მიხილავენ ლურჯ ნისკარტებით,

ამ სიყვარულით ნაიმედები

თავს ვიმშვიდებდი სოველ ვარდებით.

ვკითხულობ ვაჟას, ვიძულებ პოეს,

ვნატრობ სუსხიან მწარე ამინდებს.

ზურგს ვუფხან დღისით პატრა ხბოებს

და საღამოზე ვიფერავ თითებს.

ვწოვ ყურძენს, როგორც მკივანა ბზიკი,

ტყეში ვნახულობ მე წითელ სოკოს;

ხან მღვრიე მაჭარს ვსვამ მრგვალი ჭიქით,

ხან ვგავარ სოფლის მკერდსავსე გოგოს.

წვიმაში ვარჩევ სიმინდის ტაროს

და ლამაზ ტაროს ვაკოცებ უცებ;

მერე კი ვათევ ღამეს უმთვაროს

და ეჭვით სავსე გულს არ ვახუცებ.