უცხო ბაღით გადარგული,

საოცნებოდ მოქარგული,

მიძღვენ ვარდის თაიგული,

ოდეს მქონდა მე შინ ია.

რად, რად მაწვდი შვების ალებს?..

ვაჰმე! ია თრთის, კანკალებს,

უნუგეშოდ ხუჭავს თვალებს...

მეშინია... მეშინია!..