იყო საღამო - შენ არ იყავი,

იყო სიმღერაც, სითბოც, ინტიმიც,

ისევ და ისევ მე შენ მიყვარდი

და მოვფრინავდი შენსკენ ჩიტივით.

მხიარულობდა ყველა მათგანი,

და ბედს არავინ არ უჩიოდა,

შენი სახელი, ფიქრში ნათქვამი,

სახეზე მაჩნდა როგორც ჭრილობა.

და გული თვითონ ალაპარაკდა,

შენი სახელი ლამის წამომცდა,

საღამოს თითქოს ეშხი არ აკლდა,

და მაინც რაღაც აკლდა საოცრად...