იყოს ეს ლექსი უკანასკნელი,

ოღონდ დამტოვონ შენზე დარდებმა,

გაიმეორონ ჩემი სახელი

ხეებმა, გულის ამხანაგებმა.

ძვირფასო, მახრჩობს ეს ნიაგარა,

შენი ღიმილი რადგან არ მიცავს,

მე აღარ ვიცი რას შეგადარო:

ყვავილს თუ მთვარეს, ცასა თუ მიწას!

შორს მთაზე მოჩანს ციხის ნანგრევი,

როგორც იმედი გულგადახრული,

მოჰყეფს მდინარე-მრისხანე დევი

და გიჟი ქარის ისმის მაყრული.

გზები კი, რა ვქნა, იკლაკნებიან,

როგორც გველები მსხვერპლის გარშემო

და თუმც სიტყვები იკარგებიან,

არ მინდა გული გადავაშენო.

ეს ლექსები კი, უცნობი ფერის,

იქნება, ლექსებს სულაც არა ჰგავს,

მოდი, წამართვი მე ყველაფერი,

გული კი დარჩეს თავის ალაგას!