ახლა რომ ვიღაც კედლებს აწყდება,

ოთხკედელშუა მიდის და მოდის,

გამარჯვებული - კვლავ რომ მარცხდება,

დამარცხებული - რომ არჩევს ლოდინს,

დაწესებულის - ზღვარს რომ გასცდება,

ვერ შეაშინებს შხივილი შოლტის,

ურჩი ოცნებით ლოდს რომ დასწვდება,

რომ ვერ ასწევს და ჩურჩულებს: „როდის?!“

ოჰ, რამდენია ვაჟკაცი სანდო - 

წარბშეკვრით ჩრდილში მყოფელი დრომდის.

ახლა არ მითხრა, რომ შენ ხარ მარტო

გამწარებული სიზიფეს ლოდით!