მომინდა თქვენი სპეტაკი ბინა:

აქ სოფელია, წვიმა, რუტინა.

შემოდგომაა. წვიმამ მოლია 

ტყეთა მსუბუქი მელანქოლია.

ზაფხულის დღეთა ის ქაფი ქრება, 

არის ცეცხლის ხმა და ჩაფიქრება...

იშლება თვალწინ ფერადი ნოხი - 

თქვენთა მშვენიერთ წამწამთა ქოხი.

იმ დარდად ჩემს გულს ხშირად სწოლია 

ტყეთა მსუბუქი მელანქოლია.

არ გებრალებით? მე მქონდა გული, - 

ახლა ის არის, როგორც ყინული.

თქვენ კი ჯერ ისევ მაისს ედრებით, 

მომწერეთ რამე; ოჰ, გევედრებით!

ვინ იცის, იქნებ გალხვეს ყინული 

ღრმა მწუხარებით შემორკინული.