გაგაცილე და... ის იყო, ვბრუნდებოდი სახლში ჩქარა, 

რომ მომესმა ეს მუქარა:

"გააცილე? ვნახოთ! კარგი! მე მღალატობ? კარგი! ვნახოთ! 

რომ ორივემ ივაგლახოთ?

მე დამტოვე და ჩემს ნაცვლად შეიყვარე ვიღაც ფლიდი? 

მაშ გამცვალე? მაშ შენც მცვლიდი?

ვაჰ, შენს ლექსებს! თორემ მე რა? ვაჰ, მგოსანო, შენი ბრალი -

მას გრძნობა აქვს რომ ჩამქრალი!

მას არა აქვს გულახდილი არც ბაასი, არც იერი,

ის გველია მშვენიერი.

ის შენს ვნებას დაუწმენდელს, უმანკოს და დაუღალავს

გარყვნილ ჟინით შეგიბღალავს.

შენ გგონია, შენ უყვარხარ, როცა შენთან ეგრე ნაზობს?

თითლიბაზობს... თითლიბაზობს...

ან იქნება - დღეის შემდეგ, რომ არ გრძნობდე თავსა ობლად -

აირჩიე გასართობლად?..

ან იქნება შენი შუბლი უნდა დაფნით მას მოერთო!

რა ტანჯვაა! ღმერთო! ღმერთო!

გაცუღლუტებს, შე საწყალო, ის ფლიდია, მატყუარა,

გაგშორდება შენ თუ არა,

სხვას მიჰყიდის შენს სიყვარულს, სხვას ჩაჰკოცნის, ჩაიხუტებს,

გაცუღლუტებს... გაცუღლუტებს...

და ის ქალი, ვინც თვალთ სხივებს ყველას ესვრის განდაგანა,

ის ღირსია მგოსნის განა?

და რა უნდა მექნა, მითხარ! და რა უნდა მექნა, ნეტავ,

ჩემო სატრფოვ, ტანწერწეტავ,

ცილს გწამებდა, გესმის ცილს, ცილს! ცილს გწამებდა, ცილს უგვანოს

შენ, ჩემს სატრფოს-სათაყვანოს!

მე ავზვავდი! მე ამიტყდა ძარღვის ცემა, ხმის კანკალი,

ვეცი უხმოდ და... მოვკალი.

იცი როგორ? შენ გგონია, მე იმ ქალსა ბევრი ვდიე:

ვარდის კოშკში დავამწყვდიე,

ვარდის ხუნდი გავუყარე და... დავახრჩე - ჰმ! ხელითა?! - 

არა ვარდის სურნელითა.