ისე მოვედი, რომ არავინ არ მომელოდა, მივეცი კოცნა მებაღეს და... გაიღო კარი, მარტო ვიყავი!.. ჩემს გარშემო ლურჯად ბნელოდა, მაგრამ შემომხსნა ქმრის ხელებმა ტანზე ქამარი!...
და ის მახარებს, მამაისებს ბაღში შემოსულს, რომ ჩემი კოცნა, სიყვარული, ხმაც ქართულია, ყოველთვის ციურს ჯერ უცნობი სიგიჟე რომ მსურს.
ჩემი წუხილი, სიხარულიც ტრფობის ბრალია, ჩემს სხეულს მეფობს ხან სინაზე, ხან საოცრება, დედოფლობს გული! ის ყოველთვის მომღერალია. |
პოეზიის გვერდი • • • • • • პაოლო იაშვილის პოეზია |