დიდი სატკივარით ვიგვალები

და ჩემს გაოგნებულ არსებაში

დენთად გროვდებიან გრიგალები,

როგორც დასანგრეველ არსენალში.

მჯერა - გარდუვალი აფეთქების

გზა და მისამართი ჩემშივეა,

მაგრამ დამუხტული საფეთქლების

უცბად დაქუხების მეშინია.

ვიცი, აღსარება წამიერი

ბოლო ნაბიჯია გადამწყვეტი,

ვისაც აიმედებს ცარიელი

სულის მწამებელი განსაწმენდი.

მე სხვა მანუგეშებს სასწაული

და ის თვალუწვდენი სიღრმეები,

სადაც უძლურთათვის აკრძალული

ჟღერენ წარმართული სიმღერები,

სადაც წაშლილია წვრილმანები

ძალით ბობოქარი სიდიადის

და გზა ასპიროზის ბრწყინვალებით

მიდის სიცოცხლიდან სიკვდილამდის.

ფერთა აღზევებულ სამყაროდან

ბორგავს ფეხადგმული მთაგრეხილი,

სულის გაღვიძების მახარობლად

ფეთქავს სიყვარულის ქარტეხილი.

სადაც მედროვეთა სიმახინჯეს,

ჟამთა მიმოქცევას უმკლავდება.

ნესტან-დარეჯანის, ბეატრიჩეს

და მათ უკვდავმყოფთა უკვდავება.

ძნელ გზას წარმოსახვა მიადვილებს, -

მათგან საუკუნოდ ნასესხები

და ჩემს წარმოდგენილ სინამდვილეს

ვეღარც დაცემული დავეხსნები.

ჯვარცმით გასავლელი სალხინობლის

სცენას სასწაულით გამოვივლი,

ცეცხლთან მოთამაშე მსახიობის

სახით გატანჯული, გაბოლილი.

და მეც უკვდავმყოფად ვესიზმრები

ჩემსავ აცხადებულ ნაოცნებარს,

დალის გაღმერთებით ვეღირსები

დღემდე შეუცნობელ საოცრებას.

მაგრამ დამუხტული საფეთქლების

ტანჯვა სადაცაა გათავდება,

ეგებ გარდუვალი აფეთქების

კიდევ შეიძლება გადადება.

არა! მოლოდინი წარმატების

ცხელი კურცხალივით დამღვენთია...

ზარი დამგუგუნებს წარმართების:

ვისაც აღმერთებდი - ქალღმერთია!