დარჩა სიხარულის მხოლოდ მოგონება 

და ჩემი დღეები ქრიან პეპლებივით. 

ლურჯი საღამოა, მოდის დაღონება 

და გრძნობის კოცონზე ჩუმად ვიფერფლები.

რა მწარეა ასე დროის გაგრძელება, 

ეს თეთრი ცრემლები და გლოვა ჩემია. 

რა ვქნა, მე ცხოვრება ისევ მეძნელება 

და წითელ ყვავილებს ტყვია მირჩევნია.

სამარისკენ მივალ მკვდარი სურვილებით, 

ო, ჩემი საშველი ალბათ არ იქნება. 

თვალები ქრებიან, მე ნელა ვილევი 

და ჩემი იღბალი იწვევს დაფიქრებას.

და გაფრინდა ლოცვა ციდან მონაბერი, 

დაო, მოვიქანცე მე ღამის თენებით. 

ახლა ქვეყანაზე არ მსურს არაფერი, 

არ მსურს არაფერი, გარდა მოსვენების.

მე ჩემი იმედი სადღაც შორს მგონია 

და სიჩუმე ისევ სასაფლაოზეა. 

გული - სამარეა, გრძნობა - კოცონია, 

ტანი - სიმძიმეა, სული - ქაოსია...