კაფეში შევალ სრულიად მარტო

 და ორს ავივსებ სასმელით ჭიქას,

 ერთი შენია (უნდა ვიდარდო

 ასეც და ისეც, აქაც და იქაც).

 შენს სადღეგძელოს ჩუმად ჩამძახებს

 ჭიანურები, ვსვამ: ალავერდი!

 მაგრამ შენს ჭიქას ხელს არვინ ახებს,

 პასუხს არ მაძლევს ხმათა ხავერდი.

 და გაფითრებულ სარკეში მცურავს

 ეს მწუხარება ვინ დამიფასოს?

 მე გეუბნები ასე სამდურავს,

 მაგრამ შენ მაინც არ მაძლევ პასუხს.