მე მაშინ მოვალ, როცა არ მელი, 

 როცა დაკარგავ ყველა იმედებს, 

 რომ მოგბეზრდება ჩემი სახელი, 

 დასავიწყებლად რომ გამიმეტებ!

 მე მაშინ მოვალ, როცა ნაღვლიანს, 

 აღარ გექნება ტრფობის საბაბი, 

 როცა ჩვენს შორის, როგორც ბრმა ტყვია, 

 გაივლის ჟამი, როგორც სახადი.

 აღარ იქნები ასე ლამაზი, 

 ასე ამაყი და მომღიმარი, 

 აღარ გექნება ტახტი, დარბაზი, 

 შუბლზე ნათელი გადამდინარი!!!

 და გაგახსენებ, როგორ მიყვარდი, 

 ამ სიგიჟეებს, ვნების ღვარცოფებს... 

 რომ ყველაფერი რაც დღეს წინ არი, 

 რა სისასტიკით წამოაჩოქე!!!

 რომ ყველაფერი ასე რაც გშვენის, 

 ჰო, რაც დღეს ასე უღვთოდ გამშვენებს. 

 დაემსგავსება ცაზე გაჩენილ, 

 ავდრის მრისხანე ღრუბლის ნაფლეთებს...

 და მშვიდად გეტყვი, რომ ვერ გიშველის, 

 ვერც ოქრო–ვერცხლი, ვერც დიადემა, 

 რომ დაჭკნებიან მხრები შიშველი, 

 რომ გადაივლის ეს აღტაცება!!!

 რომ ყოველივე რაც გამოტოვე 

 არ დაბრუნდება არცერთი წამით, 

 რომ სიბერის ჟამს შენც სიმარტოვე, 

 გელის ვით მგელი მთვარიან ღამით!