ხტიან რუები,

შეჰფენია ყაყაჩო ფერდობს,

მზე ჰყვირის ცაში...

ოჰ, ქალბატონო გაზაფხულო,

ვიყავი ერთ დროს 

მე თქვენი პაჟი!..

თქვენს შესახვედრად

გამოვრბოდი უგონოდ მთვრალი -

მწვავდით და მკლავდით!

ჩემს ცხოვრებაში

თქვენ იყავით პირველი ქალი, 

რომელიც მწამდით!

გადმოდგებოდით

წითელ-მწვანე ატლასის დროშით

ნაზამთრალ მთაზე -

ოქროს უზანგი

საკოცნელი პაწია ქოშით -

მახსოვხართ ასე!

აწ თგვენგნით გული,

თგვენგნით გული აღარ ცოცხლდება,

აღარ ძგერს ლხენით,

მხოლოდღა ცრემლი

სინანულის წამწამს მოსწყდება -

თქვენით...

სხვა სიყრმე გელით,

ქალბატონო, ღონიერ ხელებს

სხვა სიღრმე გიწვდით...

და თქვენც, თქვენც მარად ახალგაზრდა,

მოჰყვებით სერებს,

მოდიხართ სხვისთვის!